Έκσταση,-εως (η)· το εξίστασθαι εκ της οικείας θέσεως, όταν ο νους είτε ένεκα θαυμασμού, είτε ένεκα φόβου οιονεί αποκινείται από της θέσεως του, θάμβος, κατάπληξις : «περιήλθε σε έκσταση», «ο θαυμασμός του ουδόλως διέφερε της εκστάσεως»»|| «έκσταση φρενών, – λογισμού» σταμάτημα της σκέψεως ένεκα αιφνίδιου τινός γεγονότος.
Φιλοσοφία: Έκσταση καλείται η δι’ αποχωρισμού από του αισθητού κόσμου και από πάσης γνώσεως εκ των αισθήσεων πηγαζούσης, ακόμη δε διά πλήρους εξαφανίσεως της ιδίας προσωπικότητας και εκμηδενίσεως και διαλύσεως του αυτοσυναισθήματος στην άπειρη ουσία του σύμπαντος, ένωση του ανθρώπου μετά του θεού μέχρι συνταυτίσεως μετ’ αυτού, η οποία αποτελεί, κατά την φιλοσοφία του Πλωτίνου και κατ’ άλλα μυστικά συστήματα το υπέρτατον αγαθόν και την υπέρτατη αρετή. Ο πυρήνας της περί εκστάσεως σχετικής διδασκαλίας απαντή ήδη στον βραχμανισμό, παρά Πλάτωνα και Αριστοτέλη, άλλα διαμορφώθηκε το πρώτον υπό του Φίλωνος και του Πλωτίνου.
Η φιλοσοφία παραδέχεται την έκσταση, άλλα δεν διαβλέπει σε αυτή ειμή καθαρώς φυσιολογικά φαινόμενα, ιδία δε ασυνείδητα ή υποσυνείδητα τοιαύτα, διό και δεν εννοεί την έκσταση και εν πολλοίς την παρερμηνεύει. Τουναντίον διά τους μυστικιστές η έκσταση είναι καθαρώς ψυχικό φαινόμενο, κατάστασης πνευματική, διά σωματικών επιδράσεων επερχόμενη, εθελουσία και ενσυνείδητος, αποκτώμενη κατά βούληση δια της χρήσεως ασκητικών μέσων. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
anaxoriti
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ✞ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ 