Εξομολόγηση…ομολογία χρεών! του Aγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

 

Η εξομολόγηση, εξηγεί ο Άγιος Συμεών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία χρεών, δηλαδή αναγνώριση των σφαλμάτων και της αφροσύνης, δηλαδή αποδοκιμασία της φτώχειας. Διότι κάθε πιστός βαρύνεται με χρέη προς τον Κύριο και Θεό του και αυτά πού πήρε από Αυτόν πρόκειται να του ζητηθούν μπροστά στο φοβερό και τρομερό δικαστήριο Του. Ποια χρέη; Είναι αναρίθμητα αλλά φτάνει να γνωρίζουμε το ότι με το θείο βάπτισμα γίναμε υιοί και κληρονόμοι Του, το ότι ενδυθήκαμε τον ίδιο τον Θεό, το ότι γίναμε μέλη του σώματος Του και ελάβαμε το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Όποιος φυλάει τις εντολές του Κυρίου, φυλάγεται από αυτές και δεν χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.

Που λοιπόν θα μπορέσουν αυτοί που τα πήραν και τα έχασαν να τα ξαναβρούν; Πραγματικά πουθενά, ουράνια γαρ εισί.

Από εκείνο που κάποιος νικιέται, σ’ αυτό και υποδουλώνεται.

Αυτός που υποδουλώθηκε στον διάβολο και εξόργισε τον Κύριο και Θεό, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με άλλο τρόπο, παρά μόνο με τη μεσιτεία κάποιου αγίου άνδρα και φίλου και δούλου του Χριστού και με την αποφυγή του κακού.

Γι’ αυτό πρώτα ας αποφύγουμε την αμαρτία.

Το αξίωμα και η εξουσία του δεσμείν και λύειν, δόθηκε από τον Κύριο, στους 11 αποστόλους και οι άγιοι απόστολοι διαδοχικά μεταβίβασαν την εξουσία αυτή στους επισκόπους και μάλιστα μόνο σ’ εκείνους οι οποίοι κατείχαν τους θρόνους τους .

Αφότου όμως αυτοί που κατείχαν τους θρόνους των αποστόλων αποδείχτηκαν σαρκικοί και φιλήδονοι και φιλόδοξοι και εξώκειλαν σε αιρέσεις, τους εγκατέλειψε η θεία χάρη και αφαιρέθηκε από αυτούς η εξουσία αυτή, και όλα τα άλλα που οφείλουν να έχουν όσοι ιερουργούν. Ούτε το να είναι κάποιος ορθόδοξος αρκούσε! Διότι ορθόδοξος δεν είναι εκείνος που δεν εισάγει στην εκκλησία του θεού κάποια καινούρια διδασκαλία, αλλά εκείνος που έχει ζωή σύμφωνη με τον ορθό λόγο.

ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ ΜΕ…-Ο Αγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης

Hταν ένα δροσερό φθινοπωρινό απόγευμα. Το ηλιοβασίλεμα αρκετά γλυκό σαν αυτά του καλοκαιριού πού δύσκολα ξεχνιούνται όλον τον χρόνο.
Μόνο πού τώρα πια, τα ξερά φύλλα της γέρικης λεύκας βρίσκονταν σκόρπια στο μικρό ανηφορικό μονοπάτι, πού όδηγεϊ στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής. Οι πρώτες διστακτικές σταγόνες της βροχής μετά από την κάψα του θέρους έμοιαζαν να μην λυπούνται πού πέφτουν τόσο νωρίς, θυμίζοντας ότι μπήκε μια νέα εποχή του χρόνου. Το χώμα άρχισε να υγραίνει, ενώ τα πουλιά, πού άπ’ ώρα είχαν προαιοθανθεϊ το πρωτοβρόχι, πετούσαν για τελευταία φορά προς την δύση του ηλίου αποχαιρετώντας το καλοκαίρι. Και αυτό με τη σειρά του, τους έγνεφε και τους τραγουδούσε γλυκά ότι θα ξανάρθει. Τα πεύκα μοσχοβολούσαν σαν θυμιατήρια, καθώς ή βροχή, πού όλο και δυνάμωνε, τα δροσόλουζε. Κάπου παράμερα κι ό γερο-πλάτανος, ό κατεργάρης έμοιαζε να έτοιμάζη τα κλωνάρια του -τα «σπαθιά» του- για να παλαίψη με τον άνεμο.Τον δρόμο για το ξωκκλήσι είχε πάρει ένα παλληκάρι. Περπατούσε σαν γέρος παρά τα νειάτα του και ή καρδιά του ήταν τόσο μαύρη άπ’ την λύπη πού δεν τοϋ’δινε κουράγιο ούτε να κλάψει, θύμιζε καράβι δίχως πανιά πού βολοδέρνεται αδιάκοπα από τα αφρισμένα κύματα της απόγνωσης, έτοιμο να βουλιάξει. Όμως παρά την θλίψη, ό Σωτήρης εϊχε κάτι πού τοϋ’δινε δυνάμεις ν’ ανηφορίσει: την ελπίδα. Το γραφικό εκκλησάκι εκεί πάνω στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο. Ή πληγωμένη καρδιά του νέου σταμάτησε για λίγο την μελαγχολική του σιωπή και αφέθηκε στο δροσερό αεράκι πού όλο και ξεθάρρευε.
Το ξωκκλήσι ξεπρόβαλε ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια πού λίκνιζαν τίς κορυφές τους στα σφυρίγματα του άνεμου, ενώ τα σπουργιτάκια πέταγαν τριγύρω μπας και βρουν κανένα σκουλικάκι γιά τά μικρά τους.
Ό Σωτήρης άνοιξε την σιδερένια πόρτα καί έκανε τον Σταυρό του. Τα καντηλάκια με το λιγοστό τους φως χρωμάτιζαν κατανυκτικά τίς εικόνες των Αγίων, την ώρα πού ό ήλιος έδυε αργά καί προσκαλούσε το βραδάκι για να σκεπάσει αυτό, τώρα, με το πέπλο του την φύση.

» Είναι μαγκιά…»

Μαρτυρία απόφοιτου του προγράμματος της θεραπευτικής Κοινότητας Αγίας Σκέπης.

Θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία για ένα παιδί. Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Με όνειρα και στόχους για το μέλλον, ζωντανό, ζωηρό.

Ήταν 16 χρονών όταν έχασε τον πατέρα του. Μαζί του έχασε και το στήριγμά του. Γύρισε ο κόσμος ανάποδα, βρέθηκε μόνος χωρίς τον προστάτη πατέρα του. Στο σπίτι κλάματα και μαυρίλα όλη μέρα. Η μητέρα του έκλαιγε και ήθελε να πεθάνει κι αυτή. Ο αδερφός του και οι δυό αδερφές του τα ίδια.

Δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι η κατάσταση και άρχισε να πηγαίνει στο πάρκο της γειτονιάς του και να κάνει παρέα με τα παιδιά εκεί. Φυσικά ήταν μεγαλύτερα του και αμέσως απέκτησε καινούρια πρότυπα.

“ Έλα δοκίμασε αυτά τα χάπια! Θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα! Όλοι παίρνουμε τέτοια. Θα δεις, είναι τέλεια!”.

“ Για να είσαι στην παρέα μας πρέπει να είσαι μάγκας!” άκουσε κάποιον να λέει.

Για μία-δύο βδομάδες αυτό το βιολί κάθε μέρα. Στο παρκάκι με την παρέα να κάνει χόρτο σχεδόν κάθε μέρα, να πίνει χάπια και στο τέλος έρχεται και η σκόνη. Α! Αυτός ήταν ο βασιλιάς!

Σε δδυό μήνες άρχισε να κλέβει! Στην αρχή από το σπίτι του, τα λεφτά που φύλαγε η μητέρα του για το ρεύμα ή και το νοίκι. Ξυπνούσε το πρωί με πόνους και έπρεπε να βρει το βασιλιά, για να του δώσει αυτό το τέλειο πράγμα να το κάνει χρήση.

Για την Ανάσταση των νεκρών (Ιωάννου Δαμασκηνού)

Πιστεύουμε στην ανάσταση των νεκρών. Θα αναστηθούν, σίγουρα, μια μέρα οι νεκροί.

Όταν λέμε ανάσταση, εννοούμε βέβαια την ανάσταση των σωμάτων. Ανάσταση σημαίνει το ξαναζωντάνεμα αυτού που έχει καταρρεύσει. Γιατί, πώς θα μπορούσαμε να μιλάμε για ανάσταση ψυχών, αφού οι ψυχές είναι αθάνατες;

Αν εννοούμε ως θάνατο το χωρισμό της ψυχής από το σώμα, τότε ανάσταση είναι ασφαλώς η επανένωση της ψυχής και του σώματος. Ως ανάσταση εννοούμε την αναδημιουργία και ανακαίνιση της ζωντανής ύπαρξης, που είχε πριν διαλυθεί στα στοιχεία που την αποτελούσαν και αναδημιουργήθηκε.

Το σώμα λοιπόν, που έχει με το θάνατο καταστραφεί και διαλυθεί, αυτό το ίδιο θα αναστηθεί άφθαρτο. Έχει τη δύναμη οπωσδήποτε ο Θεός να αποφασίσει να αναστήσει το διαλυμένο σώμα. Εκείνος που αρχικά το είχε δημιουργήσει από της γης το χώμα, τώρα που αυτό έχει διαλυθεί και έχει ξαναγυρίσει στη γη, από την οποία το είχε πριν πάρει ο Δημιουργός του.

Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε κι εμείς ας φάμε και ας πιούμε, ας ζήσουμε τη ζωή μας μέσα στις απολαύσεις και τις ηδονές.

Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε σε τί θα διέφερε άραγε ο άνθρωπος από τα ζώα; Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε θα πρέπει να μακαρίζουμε τα ζώα που ζουν έξω στη φύση, χωρίς να γεύονται καμιά θλίψη.

Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε ασφαλώς, ούτε Θεός υπάρχει, ούτε Θεία Πρόνοια. Τότε όλα πηγαίνουν κι έρχονται, έτσι στην τύχη.

Δέστε, βλέπουμε ολόγυρα μας πολλούς δίκαιους και ενάρετους ανθρώπους να είναι φτωχοί και να αδικούνται, μη βρίσκοντας από πουθενά βοήθεια σ’ αυτή τη ζωή. Αντίθετα. παρατηρούμε τους αμαρτωλούς και τους άδικους να περνάνε πολύ καλά, μέσα στον πλούτο και μέσα σε κάθε είδους απόλαυση. Ας μού πείτε τώρα όμως, ποιός λογικός άνθρωπος θα το θεωρούσε αυτό απόφαση δίκαιου Κριτή  ή σοφής Πρόνοιας για τον άνθρωπο;

Η κοίμηση της Θεοτόκου

 

Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε,

Γεθσημανή τώ χωρίω, κηδεύσατέ μου τό σώμα,

καί σύ Υιέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό πνεύμα

 

Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Αγνή
και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
την μετάστασιν δοξάζουσαι την σην

Αξιόν εστι, μεγαλύνειν Σε την Θεοτόκον
την τιμιωτέραν των Χερουβίμ
και ενδοξοτέραν των Σεραφείμ.

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι Παρθένε.

Κατελθών ο Πετρος, εν τω Σω μνημείω, ευσχήμως Σε κηδεύει.

Μυροφόροι άμα, συν τοις Αποστόλοις, ύμνοις Σοι θρηνωδούσι.

Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν

μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων·

παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει».

 

Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο σπίτι του, όπου διέμεινε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου.

Διαβάσε το όλο…πρώτα όμως ..κλάψε.!!

Περπάτησα στη βροχή, χτυπήθηκα απο χαλάζι, με πάγωσε ο χιονιάς, με έκαψε ο ήλιος, λούστηκα με αίμα έζησα πολλά σου λέω, πίστεψέ με

Άκουγα το σφύριγμα απο τις οβίδες που έπεφταν, και μετά απο λίγο, τον τρομακτικό κρότο που έκαναν όταν σκάγανε. Παντού έβλεπα συντρίμια και απο παντού άκουγα κραυγές τρόμου και απελπισίας.

.Περπάτησα μέσα στα χαλάσματα.
Ένα μικρό χεράκι ξεπρόβαλε.. ακίνητο, άψυχο.
Έτρεξα με την αγωνία να με πνίγει, και άρχισα να το ξεθάβω απο ξύλα, σίδερα, πέτρες και χώματα.
Το ταρακούνησα, μα δεν ζούσε.. μια σταλιά μωρό.
Δεν άντεξα, η οργή σαν χείμαρος βγήκε απο τα στήθια μου, και σαν βροντή απο τα χείλη μου..
Σήκωσα τα μάτια ψηλλά, και προσπάθησα να τον δώ, να τον ρωτήσω μέσα στο ουρλιαχτό μου, «Γιατί Θεέ μου..»
Μα δεν πήρα απάντηση, ούτε κάποιο σημάδι του.
Ξαναφώναξα.. «Γιατί άφησες να γίνει.. γιατί Θεέ μου..γιατί..γιατί..γιατί…»
Κάθισα εκεί, μέσα στα χαλάσματα και έκλαψα, έκλαψα πικρά, σαν μικρό παιδί.

Μια μάννα, ήρθε αναμαλλιασμένη, σχίζοντας τα ρούχα της, και μου το πήρε με γοερά αναφυλλητά. Έμεινα να την κοιτάζω να απομακρύνεται τρεκλίζοντας, ώσπου η φιγούρα της έγινε θαμπή απο τα δάκρυα στα μάτια μου.
Σηκώθηκα και ά

Δύο κατηγορίες ανθρώπων !

Ρωτήσαμε μια μέρα τον Γέροντα για το εξής πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε:

«Γέροντα, μας λέτε συνέχεια να έχουμε καλό λογισμό, θα σας πούμε όμως, μια περίπτωση, για να δούμε τι μας συμβουλεύετε να απαντούμε. Ερχονται μερικοί άνθρωποι και μας λένε:
Ο τάδε ιερέας παίρνει πολλά λεφτά απο τα μυστήρια, ο δείνα καπνίζει
πολλά τσιγάρα και πηγαίνει στα καφενεία, ο άλλος λένε πως είναι
ανήθικος και, γενικά, βγάζουν ένα δριμύ κατηγορητήριο εναντίον των
κληρικών και μάλιστα παρουσιάζουν μαζί κι αποδείξεις των όσων λένε.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους τί μπορούμε να λέμε;»

Τότε, ο Γέροντας άρχισε να μας λέει:
«Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε
δύο κατηγορίες. Τρίτη δεν υπάρχει – ή στη μια θα είναι ή στην άλλη. Η
μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μυγα. Η μύγα έχει
την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό,τι βρώμικο
υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που
ευωδιάζαυν, και σε μια άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο εχει κάνει μια
ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι,

Τα όνειρα (πώς εξηγούνται)

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ + Αρχιμανδρίτου
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ (ΠΩΣ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ)
ΑΘΗΝΑΙ 1989
Πρόλογο
ς
Χθες το βράδυ αναγνώστα, ίσως είδες κάποιο όνειρο στον ύπνο σου. Αν σκεφθής τώρα και προσπαθήσης να μετρήσης όσα όνειρα είδες κατά την διάρκεια του βίου σου, ασφαλώς δεν θα το κατορθώσης, γιατί ο αριθμός τους δεν έχει τελειωμό. Και δεν βλέπεις μόνο εσύ όνειρα, αλλά και όλοι οι συνανθρώποι σου.
Δεν υπήρξε άτομο, που να μην είδε όνειρα. Πολλοί μάλιστα βλέπουν συνέχεια δύο και τρία όνειρα την νύκτα. Αφήνω δε, ότι οι περισσότεροι «ζουν με όνειρα».
Μερικοί συνήθως, δίνουν σ’ αυτά μεγάλη σημασία και αναστατώνουν πολύ τη ζωή τους. Γι’ αυτό ανησυχούν και αγωνιούν, όταν ξυπνήσουν.
Την μεν νύκτα ονειρεύονται, την δε ημέρα την διαθέτουν για να τα εξηγήσουν. Το πρωί τα ανακοινώνουν σε όποιον βρουν μπροστά τους. Τρέχουν σε μάντισσες και συμβουλεύονται ονειροκρίτες. Αν πη κάποιος το όνειρο του, αμέσως μερικοί από τους παριστάμενους θα

Τα χρήματα και τα φάρμακα εξαντλούνται, τα θαύματα όμως ποτέ!

Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς.

Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.

Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το
χτύπησε πάνω στο γραφείο του.

– Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω;

Τότε η μικρή του είπε:

– Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!

– Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.

– Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω.
Έχω χρήματα…

ΠΩΣ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΡΕΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕΛΕΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ. Το όραμα του γέροντα Σωφρόνιου (μαθητοῦ τοῦ ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ)

Αποφθέγματα Γερόντων

 

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ 

Το μοναστήρι του Νιαμέτς ήταν για την Μολδαβία ότι και το μοναστήρι της Άγιας Τριάδος στην Ρωσία, ότι της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου για την Ουκρανία, ότι το Αγιον Όρος για την Ελλάδα. Για πέντε αιώνες ήταν το κέντρο της θρησκευτικής διαφώτισης στην Μολδαβία. Από εκεί βγήκε ο περίφημος μολδαβός γέροντας Παίσιος Βελιτσκόφσκυ, ιδρυτής και πατέρας του θεσμού των γερόντων στη Ρωσία στους έσχατους καιρούς. Έτσι ένας από τους πολλούς μαθητές του οσίου Παϊσίου, ο Σωφρόνιος, που εκείνη την εποχή ήταν ηγούμενος, ήταν πνευματικός άνθρωπος και αυστηρός ασκητής είδε ένα όραμα…..

Μια νύχτα, νομίζοντας πως πλησίαζε να ξημερώσει, ο Σωφρόνιος βγήκε από την πύλη του μοναστηριού και κοίταξε προς την εξωτερική πύλη, εκεί που σήμερα βρίσκεται το αγίασμα. Εκεί είδε ένα άνθρωπο που ήταν μαύρος στην όψη και φοβερός στο θέαμα. Φορούσε στρατιωτικό μανδύα και φώναζε δυνατά, όπως κάνουν οι αξιωματικοί όταν δίνουν διαταγές στους