ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ 
Γέροντας Ιωσήφ. Ασημος κατά κόσμον. Γεννήθηκε στην Δρούσια, ένα μικρό χωριό της επαρχίας Πάφου της νήσου των Αγίων, την 1η Ιουλίου 1921. Η μητέρα του Ευγενία γέννησε όταν ήταν εφτά μηνών το μικρό παιδί της στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων της Γιόλου, την ημέρα της εορτής των Αγίων. Η μητέρα του νόμισε ότι το παιδί ήταν νεκρό, και όμως έζησε. Το βρέφος έλαβε κατά την βάπτιση το όνομα Σωκράτης. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αδελφοί και πατέρες, γράφει ο Απόστολος Παύλος για τον εαυτό του και το μεταφέρω και εγώ στην ευτέλειά μου- «σε μένα δεν είναι οκνηρό σε σας όμως είναι ασφαλές» (Φιλ. γ΄, 1), να υπενθυμίζω συνεχώς το σκοπό της σωτηρίας μας, αφού αυτός είναι και ο προορισμός μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες πού επέτρεπε το πρόγραμμα. Το εργόχειρο μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλην ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι πού του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αλλος τρόπος που συνδέεται με την ιερή αυτή ησυχία είναι η κατά δύναμη περιεκτική κακοπάθεια που συμβολίζει την άρση του σταυρού, που πήραμε ως εντολή. Πρώτη και κύρια αρχή η νηστεία, η κατά δύναμη αγρυπνία, η σιωπή και αποκοπή από τους λόγους και τις πράξεις αυτού τον κόσμου. ιδιαίτερα όμως -και ανώτερη όλων- η προσευχή, που πρέπει η εμμονή μας σ’ αυτή να είναι κατά το δυνατό μεγάλη. Τόση είναι η σημασία της -ο Παύλος τη δογματίζει αδιάλειπτη- γιατί και στην αιωνιότητα αυτή θα Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Δυο θρασείς και’ αυθάδεις επαναστάσεις έκανε ο άνθρωπος στην άφρονα ιστορία του. Την πρώτη κατά του δημιουργού Θεού και τη δεύτερη κατά του εαυτόν του και της φύσης του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας παρά μόνο η ειλικρινής μετάνοια και στις δύο αυτές επαναστάσεις για να ανακτήσει αυτά που έχασε. Τόσο η επιστροφή στο Θεό και η εξάρτηση απ’ αυτόν, όσο και η πειθαρχία στους φυσικούς νόμους και κανόνες, χρειάζονται άσκηση με αυστηρότητα και με ακρίβεια. Η απελευθέρωσή μας από Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον «Περί αρετήν και κακιών» λόγο του μας εισάγει στο θέμα γράφοντας: «Πρέπει να ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους. Πέντε Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αφον γνωρίσαμε με την πίστη προς το Θεό το πραγματικό μας καθήκον, οφείλουμε υποταγή για την εξασφάλιση της επαγγελίας. «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς εκείνος έστιν ο αγαπών με» (Ιω. ιδ’ 21) και «ον πας ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε εισελεύσεται» (Ματθ. ζ’ 21). Το Θέμα της πίστης δεν είναι απλώς κάποια γνώση, αλλά επιβεβλημένο και απαραίτητο καθήκον. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
«Μεταλαβούσα η Εύα της του φυτού παρηκόου βρώσεως παρεισάγει την φθοράν». Να, η πρώτη πύλη της εξόδου και της αποστασίας μας από τη ζωή. Και το αντίδοτο; Αμέσως το μεταδίδει η εγκράτεια, το απαραίτητο χαλινάρι στο αρχικό μας ολίσθημα. Γι’ αυτό ο πάνσοφος διδάσκαλος, ο Παύλος διατάσσει: «Πας δε ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται» (Α’ Κορ. Θ’ 25) και «υποπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ, μήπως άλλοις κηρύξας αυτός αδόκιμος γένωμαι» (Α’ Κορ. θ’ 27). Η μαρτυρία αυτή Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η άσκηση, όπως αναφέραμε προηγουμένως, αποβλέπει στην εκπλήρωση του σκοπού και του νοήματος της χριστιανικής μας ιδιότητας. Το παν στην πρακτική μορφή της άσκησης έγκειται στην πραγμάτωση συμφωνίας της θέλησης και της ζωής μας με το θέλημα και τη ζωή του ίδιου του σωτήρα και Θεού μας. «Μείνατε εν εμοί καγώ εν υμίν» (‘Ιω. ιε’ 4). Είναι η απόλυτη συμφωνία και συνάντηση. Ενας από τους πιο σπουδαίους όρους αυτής της συμφωνιας είναι η προσευχή και γι’ αυτό αποτελεί την κορυφή όλων των αγωνιστικών εργασιών. Είναι μάλλον το κέντρο από το οποίο κάθε άλλη ενέργεια παίρνει τη δυναμή της και επιτυγχάνει την επικυρωσή της. Ο Κύριός μας, η αυτοαλήθεια, μας πληροφορεί ότι «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (‘Ιω. ιε’ 5). Και ο αποτελεσματικός τρόπος επαφής μας μαζί του είναι η προσευχή. Ο ίδιος μας προκαλεί: «Αιτείτε…, ζητείτε…, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ. ζ’ 7). Κανένας, λοιπόν ας μη εγκαταλείψει τον άθλο της προσευχής. Κάθε αρετή, που φανερώνει Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού Συζητήσεις στον Άθωνα Κεφ1: Δη
μιουργία και πτώση του Ανθρώπου. §5. Γιατί ο Θεός, αφού γνώριζε την πτώση του Αδάμ δεν την εμπόδισε; Αν την εμπόδιζε, θα επενέβαινε και θα καταργούσε την ελευθερία του ανθρώπου, που ο ίδιος του έδωσε ως χάρισμα. Αν αφαιρέσουμε την ελευθερία, τότε η διαγωγή, αλλά και η σωτηρία του ανθρώπου, θα ήταν αναγκαστική. Ο άνθρωπος θα έχανε την προσωπικότητα του και θα ήταν ένα άβουλο ον. Ο Θεός προτίμησε να αλλάξει τα σχέδια του για τον άνθρωπο, παρά να του αφαιρέσει το κυριότερο στοιχείο της προσωπικότητας του, την ελευθερία. Ένα δεύτερο στοιχείο, ευεργετικό για τον άνθρωπο, που προστέθηκε από το Θεό, είναι η δικαιοσύνη του απέναντι στη διαβολική κακουργία και το φθόνο. Ο διάβολο πίστευε ότι με την αποπλάνηση του ανθρώπου θα εμπόδιζε το θείο σχέδιο και θα κατέστρεφε τη θεοειδεία του, ώστε και το Θεό να εκδικηθεί και τον άνθρωπο να στερήσει της αξίας του. Δεν εμπόδισε ο Θεός, λοιπόν, το διάβολο να εφαρμόσει την κακουργία του, για να συντρίβει ολοκληρωτικά με τη μελλοντική πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως από το Θεό, με τη σάρκωση του. Έτσι ο άνθρωπος, το θεωρούμενο θύμα της διαβολικής κακουργίας, να υψωθεί «υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και κυριότητος και ονόματος ονομαζομένου» (Εφες. 1,12) και στο παρόν και στην αιωνιότητα. Άρα η παρακώλυση της πτώσεως του ανθρώπου από το Θεό θα του στερούσε την αξία, που τώρα κληρονόμησε με την υποστατική του ένωση με τον ίδιο το Θεό μέσω της ενανθρωπήσεως.
anaxoriti
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ✞ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ 